بعضی از آدم ها مثل یه آپارتمان هستند.

مُبله، شیک، راحت...

اما دو روز که توش می شینی دلت تا سرحد مرگ می گیره...

بعضی ها به یه قلعه شباهت دارند.

خودت رو می کُشی تا بری توش بعد می بینی اون داخل هیچی نیست

جُز چند تا سنگ کهنه و رنگ و رو رفته...

اما..

بعضی ها مثل دیوارِ قدیمیِ یه باغ می مونند.

میری داخل و مُدام قدم میزنی، نگاه می کنی، عطرها رو بو می کشی، رنگ ها رو تماشا می کنی، میری و میری...

آخری درکار نیست...

به دیوار که رسیدی، بن بستی نیست.

میتونی دور باغ بگردی و...

چه آرامشی داره هم نفس بودن با کسی که عمق سینه ش،

سرشارِه

از

عطر

گلهای سُرخ

 و

بهار نارنج...